Żywice kationowymienne są stosowane w leczeniu hiperkaliemii poprzez przyspieszenie utraty potasu przez jelita, zwłaszcza w kontekście słabego wydalania moczu lub przed dializą (najskuteczniejszy sposób leczenia hiperkaliemii). Żywice składają się z agregacji dużych, nierozpuszczalnych cząsteczek niosących stałe ładunki ujemne, które luźno wiążą dodatnio naładowane jony (kationy); łatwo wymieniają się one z kationami w środowisku płynnym w stopniu zależnym od ich powinowactwa do żywicy i ich stężenia.
Żywice obciążone sodem lub wapniem wymieniają te kationy preferencyjnie na kationy potasu w jelicie (około 1 mmol potasu na g żywicy); uwolnione kationy (wapń lub sód) są wchłaniane, a żywica i związany potas są wydalane z kałem. Żywica nie tylko zapobiega wchłanianiu spożytego potasu, ale także pochłania potas normalnie wydzielany do jelita i zwykle ponownie wchłaniany.
W hiperkaliemii można zastosować doustne lub retencyjne lewatywy z żywicy polistyrenosulfonianowej. Żywicy w fazie sodowej (Resonium A) nie należy oczywiście stosować u pacjentów z niewydolnością nerek lub serca, ponieważ może to spowodować przeciążenie sodem. Żywica w fazie wapnia (Calcium Resonium) może powodować hiperkalcemię i należy jej unikać u pacjentów predysponowanych, np. ze szpiczakiem mnogim, rakiem z przerzutami, nadczynnością przytarczyc i sarkoidozą. Po podaniu doustnym są bardzo niesmaczne, a pacjentom z lewatywami rzadko udaje się utrzymać je tak długo, jak jest to konieczne (co najmniej 9 godzin), aby wymienić potas we wszystkich dostępnych miejscach żywicy.
Czas publikacji: 24 czerwca-2021